আলোকপাত-সুৰভি বৰ পাত্ৰ গোহাঁই
কাব্য সংকলন "আজি" ৰ ওপৰত চমু আলোকপাত কৰাৰ উদ্দেশ্যে হাতত কলম তুলি লৈছোঁ । সমালোচনাত্মক মনোভাৱেৰে নহয়, কেৱল ইতিবাচক দিশেৰে সাধ্যানুসাৰে কবিক প্ৰেৰণা দিয়াৰ উদ্দেশ্যে মোৰ এই চমু প্ৰয়াস মাত্ৰ ।
" আজি " কাব্য সংকলন খনৰ স্ৰষ্টা মোৰ শ্ৰদ্ধাৰ ককাইদেউ জয়ন্ত গগৈ পেছাত এজন শিক্ষক । অতি গৌৰৱৰ কথা যে তেখেতে অলপতে শিক্ষক জীৱনৰ অৱসৰ গ্ৰহণ
কৰাৰ দিনাই এই কাব্য সংকলন খন উন্মোচন কৰি পাঠকলৈ উপহাৰ দিয়ে । তেখেত নিমাইজান
গাঁৱৰ স্থায়ী বাসিন্দা । তেখেতে লিখা মেলা কৰাৰ উপৰিও সামাজিক আৰু সাংস্কৃতিক
কামকাজৰ লগত জড়িত ।
প্ৰজ্ঞা প্ৰকাশনৰ
দ্বাৰা প্ৰকাশিত কাব্য সংকলন খনৰ প্ৰচ্ছদ আৰু অন্তৰ্ভাগৰ চিত্ৰ সৰ্জ্জা সজাই তুলিছে চিত্ৰশিল্পী ৰিদিপ বৰুৱাই । বৰ্ণ বিন্যাস - মনোজ পাণ্ডেৰ । কাব্য
সংকলন খন তেখেতৰ স্বৰ্গীয় পিতৃ তাৰাপ্ৰসাদ গগৈ আৰু স্বৰ্গীয়া মাতৃ গোলাপী গগৈৰ চৰণ কমলত উৎসৰ্গা কৰিছে ।
কাব্য সংকলন খনত চল্লিশ উৰ্ধৰ ভিন্ন স্বাদৰ কবিতাৰে সমৃদ্ধ । বেছিভাগ কবিতাতেই বাস্তৱৰ প্ৰতিচ্ছবি পৰিস্ফুট হোৱা দেখা যায়। প্ৰকৃতিক বিষয়বস্তু হিচাপে লৈ তেখেতে কেইবাটাও কবিতা লিখিছে । জীৱন বাটত আগুৱাই যাওঁতে আহৰণ কৰা অভিজ্ঞতাৰে অনুভৱৰ পথাৰখন জীপাল কৰিবলৈ প্ৰয়াস কৰিছে কবিৰ লিখনিয়ে । সহজ সৰল শব্দশৈলীৰে প্ৰকাশ কৰিছে অনুপম কাব্যগাঁথা । পাঠকে কাব্য সংকলন খন মনৰ গভীৰতাৰে অধ্যয়ন কৰিলেই প্ৰতিটো কবিতাৰ মৰ্মাৰ্থ উপলব্ধি কৰিব পাৰিব ।
কাব্য সংকলন খনৰ দুটামান কবিতাৰ পাঠকৰ জ্ঞাতাৰ্থে তুলি দিব বিচাৰিছোঁ চমু আলোকপাতৰ যোগেদি ।
কাব্যসংকলনৰ এটা সুন্দৰ কবিতা "নদীৰো এখন হৃদয় থাকে" ( পৃষ্ঠা নং ২৪) নামৰ কবিতাটোৰ মাজেদি কবিয়ে জীৱনবোধৰ আভাস দিবলৈ চেষ্টা কৰিছে । নদীৰ বোৱঁতী সূঁতিৰ লগত জীৱন যাত্ৰাৰ তুলনা কৰিছে । নদীয়ে বুকুত বান্ধি লৈ আৰণি ঝাৰণি ভাঙি সাগৰলৈ গতি কৰাৰ দৰেই জীৱনৰ দীঘলীয়া বাটটোৰে গতি কৰে অজান্তি মুলুকলৈ । নদীয়ে হৃদয় বেদনাৰে জৰ্জৰিত হ'লেও আপোন মনে বৈ যায় । পাৰে পাৰে সাজে মানুহৰ বাবে উপযোগী কৰ্মস্থল, নগৰ, চহৰ আৰু শস্য শ্যামলা প্ৰকৃতি ।
নদীয়েই যেন মানৱ জীৱনৰ ৰং সলনি কৰিব পাৰে । নদীৰ সোঁতত সপ্ত সুৰৰ মূৰ্চ্ছনাৰে সংগীতৰ লহৰ তোলে । বাৰিষাৰ প্লাৱনে মনৰ কলুষ কালিমা ধুই নি মন পৰিষ্কাৰ কৰি তোলে। সেইয়া কবিৰ অনুভৱৰ তুলিকাত প্ৰতিভাত হৈ উঠিছে । কিন্তু নীৰৱে বৈ যোৱা নদীৰ হৃদয় আজি মানুহৰ কৰ্ম ৰাজীত বিতুষ্ট হৈছে । কিয়নো নদীৰ পাৰত গছ গছনিবোৰ মানুহৰ সুবিধা অনুসৰি নিজৰ কামত লগাইছে । মানুহেই নদীৰ গতি সলনি কৰিছে । মানুহৰ সুখ স্বাচ্ছন্দ্যৰ বাবে প্ৰকৃতিৰ বুকুত হাত দিছে । সেই কথা কবিৰ কাব্যানুভৱত সুন্দৰকৈ ফুটি উঠিছে। মানুহৰ কৰ্মৰাজীয়ে নদীৰ ঠিকনা সলনি কৰিছে । সেইবাবেই নদীৰো উদাৰতা কমি আহিছে মানুহৰ প্ৰতি । কবিতাটো পঢ়িলেই সেই কথা হৃদয়ংগম কৰিব পাৰি ।
"নদীৰো এখন হৃদয় আছে /নদীৰ লগত আত্মীয়তা গঢ়ি গঢ়ি / আগবাঢ়িছো আমি এখোজ দুখোজকৈ /প্ৰতিকূলতা নেওচি / । এখিলা দুখিলাকৈ সৰি পৰিছে জীৱন বৃক্ষৰ পাত / নদীৰ ঢৌৰ ছন্দত/ পাহৰিব নোৱাৰা প্ৰিয় সংগীতৰ লহৰ /নদীয়ে ধুই পখালি /জীৱন পৰিষ্কাৰ কৰি ৰূপ ৰং দিয়ে / নদীৰ গতিত যেন জোন জোনাকৰ / সৰু ধেমালি বৰ ধেমালি /পাৰে পাৰে গঢ়ে বজাৰ, নগৰ, মহানগৰ / মানুহৰ বাবে নদী আজি হৈছে বিতুষ্ট /কাষৰ ঝাৰণিত নাই পক্ষীকূলৰ কন্ঠত /প্ৰভাতীৰ গান /আৰু ফুলৰ সুবাস / কমি আহিছে নদীৰ উদাৰতা /সলনি হৈছে নদীৰ ঠিকনা /অদূৰত বণিকৰ মৌন বিলাপ ।
কেতিয়াবা প্ৰকৃতিৰ সৌন্দৰ্য্য সুধা পান কৰি অনুভৱৰ চাকনৈয়াত ডুব যোৱা কবিৰ মনটো কেতিয়াবা সমাজ জীৱনৰ বাস্তৱৰ প্ৰতিচ্ছবি দেখি বিদ্ৰোহী হৈ উঠে কবিৰ অনুভৱ । সেই কথা কবিয়ে "আক্ষেপ" নামৰ কবিতাটোৰ জৰিয়তে মনৰ অনুভৱ ব্যক্ত কৰিছে। এই ধুনীয়া ধৰণী খনত বাসকৰা সকলো মানুহৰে মন একে নহয় । সোঁতৰ বিপৰীতে গতি কৰা এচাম স্বাৰ্থান্বেষী মানুহৰ বাবে মানুহৰ সাধাৰণ জীৱন যাপন কৰাও দূৰ্বিসহ হৈ পৰে । শান্তিৰ পৃথিৱী মানুহৰ বাবেই হৈ পৰে অশান্তিৰ কাৰক । বিবেকপূৰ্ণ মানুহৰ মন মগজুৱে যেতিয়া অমানুহৰ দৰে কাম কৰে, মানুহ যেতিয়া দেৱত্বৰ পৰা পশুত্বলৈ নামি যায় তেতিয়া সামাজিক জীৱনত উশৃংখলতাৰ প্ৰভাৱ পৰে । যাৰ বাবে কবিৰ মন বিচলিত হয়। হতাশাগ্ৰস্ত হয়, আশাৰ পথাৰত নিৰাশাই গজালি মেলে । মনৰ বিপৰীতে সমাজৰ অশুভ আৰু অশনি সংকেতে কবিৰ হৃদয় ব্যথিত কৰি তুলিছে। সেয়ে কবিয়ে আক্ষেপ নামৰ কবিতাটোত তেওঁৰ মনৰ অনুভৱ ব্যক্ত কৰিছে এইদৰে ।
"আক্ষেপ"
(পৃষ্ঠা নং ২২)
দেউতা, মই আৰু লিখা- পঢ়া নকৰো /যি দেশত পৰীক্ষাৰ প্ৰশ্ন কাকত ফাদিল হয় /যি দেশত দোষী সাৰি যায় ধনৰ বলত /আইনৰ সুৰুঙাই, / বিবেক বিক্ৰী হয় হয় পাইকাৰী হাৰত। / চাকৰিৰ বাবদ লেন-দেন হয় নগদ ধনৰ / সেই দেশত মেধা শক্তিৰ অৰ্থ ক'ত? / দেউতা ! / ধনীক শ্ৰেণীৰ স্বাৰ্থত সময়বোৰ / হৈ পৰে বিষাক্ত কীট! / ৰাজনীতিকৰ আঙুলিৰ ঠাৰত /ভূলুন্ঠিত হয় জীৱন - যৌৱনৰ আকাংক্ষা / দেউতা ! পঢ়ি আমি পাম কি ! আমাৰ বাবে থাকিবনে /এখন হেঁপাহৰ পৃথিৱী? / তাতকৈ পথাৰত নমাই ভাল হ'ব দেউতা /য'ত নাথাকিব কোনো প্ৰৱঞ্চনা কুচকাৱাজ / নাথাকিব "ফাদিল ' নামৰ যন্ত্ৰণাকাতৰ /শব্দ ৰ পাখাখেল ।
এই দৰেই কাব্য সংকলন খনৰ কবিতাৰাজীয়ে পাঠকৰ মন চুবলৈ সক্ষম হৈছে ।
আশা কৰিম অদূৰ ভৱিষ্যতে কবিৰ নিপুণ হাতৰ পৰশত নিতৌ নিত্য নতুন সৃষ্টিয়ে সাহিত্যৰ পথাৰ জীপাল
কৰি তোলক ।
শেষত অজানিতে ৰৈ যোৱা ভুলৰ বাবে ক্ষমা বিচাৰি মোৰ চমু আলোকপাত ইমানতে সামৰণি
মাৰিলোঁ।
